Հայրս ու ես

Այսօր հորս հաղթանակի օրն է:

Գյուղական դպրոցի ֆիզիկայի ուսուցիչ էր, երբ սկսվեց Մեծ պատերազմը:

Հաղթանակի օրը դիմավորեց Պրահայում:

Գնացել էր շարքային, վերադարձել ավագ լեյտենանտի ուսադիրներով: Ո՛չ մի անգամ պատերազմական պատմություններ չպատմեց:

Երբե՛ք շքանշաններ ու մեդալներ չփակցրեց կոստյումին ու չմասնակցեց ինչ-ինչ միջոցառումների:

Վերադարձից հետո, երկու քույրերիցս բացի, ունեցավ եղբորս և ինձ: Երեկոյան դպրոցի դիրեկտոր էր, հաղորդակցվող, ժպտերես, մարդկանց սիրող ու հարգող, և դա փոխադարձ էր:

Հորս հետ իմ առաջին լուսանկարը:

ԶԱՎԵՆ ՄԱԿԱՐԻ ԴԱԴԱՅԱՆ` մարդկային ցեղի իմ ամենասիրելի մարդ, շնորհավոր Հաղթանակիդ 75-ամյակը:

Խաչատուր ԴԱԴԱՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Սիրտս ցավում է․․․ամոթից
• Մանթաշյանցի նվիրաբերությունը գթության քույրերին
• Ահա և վերջ․․․
• Նոր գտածո
• Բարերարյալը
• Հոգևորականության դերակատարումը՝ ենթատեքստով
• Ազգապահություն
• Կեցցե հայ-թրքական բարեկամությունը
• Շահան Նաթալիի նամակը Միսաք Թորլաքյանի մահվան կապակցությամբ (Բոստոն, նոյեմբերի 13, 1968 թ.)
• Առասպել
• 10 տոկոս
• Թեպետ համոզված եմ, այդ թուրքը հայոց այբուբենը չգիտի, բայց սա հայերեն գիտցողների համար է
• Գաբրիել Սունդուկյանի զայրույթը
• Աներևակայելի կանայք
• Հայկական նավերը Կասպից ծովում
• Նիկոլ. բայց ոչ Սա, մեկ ուրիշը․․․ (հոկտեմբերի 5-ին ընդառաջ)
• Այսօր նրա ծննդյան օրն է՝ 150-ամյակը, և ես կատարեցի ուխտս (2019 թ. սեպտեմբերի 26-ին գրած հուշերից)
• Բարերարյալը՝ Արմենակ Մուրադյան (հատված ինքնակենսագրությունից)
• Բարերարյալը՝ Տիգրան Նալբանդյան
• Արմեաշկա (Յ․ Տէր-Գրիգորեանի՝ Վանօյի, հուշերից)

Մեկնաբանություններ